|
Jerzy Stasiewicz
Pustka
Dlaczego tak pusto w miejscu Ratusza?!
pytam fundamentów –
które wciąż milczą!
Dlaczego tak głucho -
krzyczę w spękane mury
i biegnę po bruku
co dzwoni dzwoni od końskich kopyt.
Gdzie butem stąpnę -
depczę historię...
Głowę wysoko podnoszę
bo duma rozpiera od wspomnień.
I pręgierz - hańba człowieka...
o litość błaganie w różnych językach słyszę
gdzieś z podziemi -
trzask dębu Jakuba
Czerwonych cegieł szukam nad brzegiem
pył fale unoszą
Młyn pamięta świątynię
Ona stolicy w ofierze złożona.
Dlaczego tak pusto
krzyczę po ósmym piwie w „Redosie”
- Tu... gdzie bar... stał ołtarz
widzę klęczących
i dłoń kapłana błogosławiącą
Gdzie mam uciec
by nie widzieć przeszłości
Czy już tak zawsze...
Na gruzach prudnickiego
mostu
Dlaczego płaczesz Jerzyku
stojąc na gruzach Prudnickiego mostu.
Co myślisz gdy wietrzyk z nad Nysy
rozrzuca czerwony pył rumowiska,
a słońce opromienia cegły połamanych podpór..
i dokąd odpłynęła woda niszczycielska ?
Nie płacz...
Płacz nie jest zadaniem poety.
Od czego płaczki ?
I one pragną swego zarobku.
Przysięgałeś! -
Śpiewając pieśń o poległych braciach,
że więcej nie uronisz łzy...
A opiewał będziesz pracę chłopskich dłoni
Urodzaj pól. Końskie grzywy rozwiane.
I paproć kwitnącą w świętojańską noc.
Przysięgałeś! -
Że tancerzem będziesz pierwszym na weselach.
Na festynach wiódł będziesz prym.
Dlaczego płaczesz Jerzyku
stojąc na gruzach Prudnickiego mostu.
Niepodobna tak żyć bez uśmiechu
jak Antygona opłakująca brata.
Mnie opiewać sady kwitnące,
kosiarzy pośród żniw.
W meandry poezji wprowadził mnie Homer.
Mnie trzeba pisać!!!
Wyszarpuję pióro me gołębie ktoś trzyma dłoń!
Wiem gdzie sprawiedliwość
|
